کارکردهای دستور زبان منظر پساصنعتی

ساختار زبان منظر، از یک سو با به کارگیری واژگان برای انواع اُبژه‌های منظر (Landscape Objects) و قوانین ترکیب فضایی آنها می‌تواند شخصیت یک منظر را تجزیه و تحلیل کند. و از سوی دیگر، با استفاده از نوعی سیستم زاینده (Generative System) به بازآفرینی منظر کمک کند. ساختار زبان منظر و نوع گفتمان مخاطب و منظر، در هر فضا متفاوت است. بشر امروزی با تغییر در سیاست‌های اقتصادی عصر مدرن، به طور دایم شیوه‌های جدیدی از زندگی و فضاهای شهری را تجربه می‌کند. تغییر مرزهای شهری، به واسطۀ رشد پراکندۀ شهر و رویارویی با عرصه‌های دانه‌درشتی که سیالیت و فعالیت شهری را مختل کرده، به عنوان چالشی نوین، پارادایم‌های منظر شهری در عرصه‌های پساصنعتی را شکل داده است. در واقع بشر امروزی، دایم فضا را مصرف می‌کند، دور می‌اندازد و باز با آن مواجه می‌شود. این فرآیند رویارویی مجدد با فضاهای انسان‌ساخت و مهجور، محرکی برای جهش دیدگاه زیبایی‌شناسانۀ منظر و ادبیات گفتمانیِ آن است و ساختار جدید زبان منظر در عرصه‌های پساصنعتی را شکل می‌دهد.